Alan Rickman Kanserle Daha Fazla Mücadele Edemedi...

Beni bilen bilir, bugüne kadar ne blogumda ne de sosyal medya hesaplarımda ölümle ilgili hiçbir şey paylaşmadım. Ben yaslarımı hep içimde yaşadım, içime akıttım gözyaşlarımı. Yapabileceğim başka bir şey yoktu çünkü.

Ama bu habere kayıtsız kalmak istemedim. Çünkü Alan Rickman'ın ölüm sebebi kanserdi.

Kanserden ölen insanların 'bir kısmını' bizim öldürdüğümüzü düşünürüm ben hep.

Vereceğimiz bir ilikle hayat kurtarmayı seçmek yerine ölmesine göz yummayı tercih ederiz çünkü.

Bağışlayacağımız bir kan/trombosit ile sadece günü değil belki hayatını kurtarmasına göz yumarız.
Sessiz sedasız izin veririz ölmelerine. Umurumuzda bile olmaz. Her ay onlarca kitap alırız da bir bağış yapmayız mesela vakıflara. Bize ne ki onların ilaç masraflarından, ameliyat masraflarından, hastane masraflarından değil mi?

Metrolarda, belki de sokakta yürürken duyarız anonsları, hastahanelerde yatan kanser hastaları için istenilen kanları, kulaklarımızı kapatırız hemen. Daha önemli işlerimiz vardır bizim, ölsün gitsin onlar. Bize ne değil mi?

Facebookta, twitterda paylaşır dururuz, Ahmet bebeğin, Ayşe Hanımın ihtiyacı olan kanı ama vicdanımızı kapatır da biz gidip bağış yapmayız. Bizi ne değil mi? Biz yaptık yapacağımızı, gerisini yavrusu ölen, annesi ölen aileler düşünsün.

Bize hayat güzel de onlara hiç güzel değil işte. Biz zaten yaşıyoruz da onlar yaşamak için her gün mücadele ediyor...