Yorum: Mekanik Kalp - Mathias Malzieu

Tür: Romance, Fantastik, -Varla yok arasında Steampunk-
Goodreads Puanı: 3.60
Orijinal Adı: La Mécanique du Cœur
Sayfa Sayısı: 138
Baskı Yılı: 2011
Çeviri: Gülçin Şahin
Yayınevi: Dex Yayınları

Aşk için kalbini yerinden söker miydin?

Edinburg 1874. Jack dünyanın en soğuk gününde doğar. Ancak kalbi donmuştur. Doğumuna yardım eden yarı-büyücü, yarı-şaman ebe, sakat kalbin yerine bir saat yerleştirerek bebeği kurtarmayı başarır. Jack artık tüm duygusallıklardan uzak durmak koşuluyla yaşayabilecektir: Yani öfkelenmemeli ve en önemlisi de âşık olmamalıdır. Ama küçük bir sokak şarkıcısının kor gibi bakışları, kahramanımızın kalbini çetin bir sınamadan geçirir. Her şeyle karşılaşmaya hazır olan Jack, onu İskoçya’nın koylarından alıp Granada’ya değin götürecek ve ona aşkın eziyetiyle birlikte büyük zevklerini de tattıracak olan, Don Kişotvari bir aşk arayışına atılır. 

Aşk gerçeğinin fantastik unsurlarla iç içe geçtiği bu modern masal, ironinin zorlu zirvelerinde geziniyor. Mekanik Kalp, farklı olanı reddetmenin şiddetini, büyük çocukların takdirine sunuyor.

Mekanik Kalp hayatım boyunca okuduğum en garip kitap kategorisine girebilen ilk kitap. Eğer daha önce böyle kitaplar okuyup da hatırlamıyorsam şuan birinciliği bu kitabın çektiğine yemin edebilirim. Ki okuduğumu sanmıyorum. 

Öncellikle kitabın konusuna değinmek istiyorum. Tabii değinebilmek için konuyu anlamak gerek. Kitabın amacı neydi, vermek istediği neydi, yazar bu kitabı yazarken ne düşünmüş hiç bir şey anlamadım. Aşk için katlanılan bedelleri mi anlatmaya çalışmış, gerçek hayatın romanlarda ki gibi hep mutlu sonla bitmediğini mi anlatmak istemiş emin değilim. Yine de oyumu ilk tercihten yana kullanırdım. En yakını o gibi geliyor.

Yazarın dili de alışılmışın dışındaydı benim için. Anlatmak istediği tasvirlerin bir kısmını gözümde canlandırabilirken, bir kısmını ise gözümün önüne getiremedim bir türlü. Kitabı okurken sürekli olarak hissettiğim şey, sanki karmakarışık bir tablonun önüne geçmişim de, etrafımda ki insanlar o tablodan büyük anlamlar çıkarırlarken, ben sadece durup 'şimdi bu sanat mı yani? Ressam sadece bir kaç boya sıçratmış boş tuvalin üstüne, ben yapsam millet benimle dalga geçer yemin ederim' bakışlarını atıyormuşum gibiydi.

Kitabı baştan sona değilde, yer yer denk geldiğim cümlelere bakıp değerlendirecek olursam, çok ince ayrıntılar vardı. Öyle insanı aydınlatacak kadar değil ama en azından kitabı daha bir anlamlı kılan cümleler işte. Gerçi bu düşüncemi tepetaklak eden sahneler vardı. Onlara ne demeli acaba? Doğar doğmaz bir bebeğin dikkatini çekebilecek şeyler listesinde eminim ebenin memeleri gelmiyordur. Ya da 'Dünya Kupasının' daha başlamadığı zamanların çok öncesinde, 'Dünya kupasının finalinde penaltı altmış gibi kollarını havada gördüm' gibi benzetmeler yapmak ne kadar uygundur ki? Eh birde 7'sinde neyse 70'inde de o olur cümlesini kanıtlarcasına '10 yaşında ki bir çocuğun, dolgun krema şeklinde göğüslerin tadına bakmak istemesi'... 

Sonuç olarak hayatım boyunca okuduğum en garip kitap işte. Daha fazla söze veya açıklamaya gerek var mı ki? Ve kitabı sevdim diyemiyorum. Sevmedim de diyemiyorum. Tavsiye ediyorum ya da etmiyorum da diyemiyorum. Garip çelişkiler içindeyim anlayacağınız. Okuyup okumamak tamamen sizin kararınıza kalmış.

Kitabın animasyonu da var bu arada. Muhakkak izleyin. Kitabından çok çok daha iyi. Her şey çok daha farklı geliyor o zaman insanın gözüne. :) Yazarın yansıtmak istediği dünyayı çok daha başarılı bir şekilde yansıtmış.

Bu da animasyondan küçük bir kesit. ^_^ Çok şekerler~