Mim #KendinleYüzleş

Kitap Kokusu beni mimlemiş. Hem de öyle zor sorulara mimlemişki bir ara vazgeçtim yapmaktan. Sonra ise otur cevapla soruları diye kendime kızdım. Bir şeyler karalamaya çalıştım işte ama ortaya nasıl bişey çıktı hiçbir fikrim yok. :) 

1.Geçmişin olmasaydı bugün ortaya koymakta olduğun şey ne olurdu?

Geçmişim olmasaydı eğer boş bir kabuk olurdum. Ortaya bişeyler koyacak insan bile olamazdım. Geleceğimizi geçmişimiz şekillendirir. Hatalarımız, pişmanlıklarımız, çıkardığımız dersler, keşkelerimiz... Hiç bir şeyin değerini bilemezdim. Kendini dünyadan soyutlayıp etrafa boş boş bakan insanlar var ya hani onlardan biri de ben olurdum işte.

2.Annen, baban senin için ne ifade ediyor?

Anne, baba... Koşulsuz sevgi. Ne kadar hata yaparsan yap, ne kadar boka batarsan bat, seni hala sevecek olan, sana değer veren yegane insanlar. 

3.İmkansız olduğunu düşündüğün her şeyin kapılarını açmak için ne kadar gönüllü olurdun?

Çok tembelim ben. İnanın hiç uğraşmazdım. Başkaları yapsın yeaa ben ne uğraşacağım diye odama çekilir elime bir kitap alır ve okumaya başlardım. Benim için imkansızlık = Aşırı çalışmak demek. Benim beynim kaldırmıyor o kadar çalışmayı. Psikolojim bozuluyor. Etrafa saldırmaya falan başlıyorum. Yok yok ben imkansızlıklarımla mutluyum ellemeyin beni.

4.Şu an sen kimsin ve ne kadar büyük parlak ve faydalı bir macera ortaya koyacaksın?

Ben şuanda bir hiçim. Sadece bir öğrenciyim. Çalışmayı hem çok isteyen ama çok üşendiği içinde istemeyen etrafına hiç bir faydası olmayan sadece sömüren bir bireyim. :D Bu sene üniversitede son senem olacak ve bende ileride ortaya koymak istediğim o macera için kollarımı tekrardan sıvamaya başlayacağım. Yüksek lisans yapıp kendimi olmak istediğim yere getireceğim. 

5.Kalbin daha önce kırılmamış olsaydı ne kadar neşeli, inanılmaz, olağanüstü, değerli ve tümüyle doyurucu bir ilişki içinde olurdun?

Ben oldukça soğuk biriyim. Kahkahalar atmam ve sürekli neşeli olan insanlardan değilim maalesef. Ama eskiden öyleydim. Çok gülerdim. Herşeye. Gülümserdim tebessüm ederdim. Sürekli neşeliydim. Herkes bana imrenirdi. Ama bunun altında ise kocaman bir kalp kırıklığı yattığını kimse bilmiyordu tabii. Sonra ise hayatımın anlamı çıktı karşıma. Kalbimin ilk kez o zaman attığını hissettim işte. Beni çekip kurtardı. Olduğum gibi kabul etti ve şimdi olmam gerektiği gibi bir insanım. Kişiliğim neyse bende oyum. Beni güldürebilen beni mutlu edebilen şeyleri bir tek o biliyor. Kalbimi sıfırdan yarattı resmen tamir etmedi! Kalbimi kıran adamı bile affetmemi sağladı. 

Kalbim kırılmamış olsaydı nasıl bir ilişki içinde olurdum? Ya da olur muydum onu bilemem. Ama bildiğim tek bir şey varsa bizi biz yapan şeyler yaşadıklarımızdır. Onlarla mutlu olmayı öğrenmemiz gerektiğidir. Hepimizin dizlerinde kollarında çocukluk yaraları vardır. Onlar olmasaydı eğer düşe kalka yürümeyi koşmayı öğrenemezdik. Kalp kırıklıkları ise ruhumuzu büyütür. Olgunlaştırır. Kişiliğinizi oluşturur. Büyük veya küçük fark etmez. Arkadaşınızla yaşadığınız ufak bir küsme bile sizi siz yapan duygulardır. Kalbinizi koruma altına almayın. Bırakın kırılsın. Oda ufak bi kaç yara taşısın. İlerde muhakkak o minik yaralarınızı öpüp sizi iyileştirecek kişi karşınıza çıkacak zaten.

Bu mimin adını zor mim olarak değiştirecektim az kalsın. Ne zormuş yahu böyle sorulara cevap vermek. Ama verdim efendim! Ne kadar zorlansam da tek tek cevapladım hepsini. Eee şimdide sıra benim kadar zorlanacak blogları seçmekte. :)

Kollarınızı sıvayın, beyninizi hazır konumuna getirin sevgili bloglar. Çünkü sizleri mimliyorum, Başrolde Ben Varım, Ben Ölürsem Kitap Biter, Cemre Ne Okuyor, Dostlar Kütüphanesi, Renkli Yumak, Hayalperestin Zaman Yolculugu, Huzur Dolu Sayfalar, İki Kapak Arası. :)